به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، تا انتهای قرن بیست و یکم، ده میلیارد نفر دراین کره خاکی زندگی خواهند کرد که از این تعداد حدود ۸.۵ میلیارد نفر شهروند شهرها خواهند بود. این رخداد می‌تواند تبدیل به یک کابوس شود اما با اراده سیاسی، بینش و خلاقیت می‌توان از تحولات ساده و عملی استفاده نمود تا شهر رویایی خودمان را بنا نهیم.

شهرها شبکه‌ای از توان‌های اقتصادی و اجتماعی هستند. شهرها از طریق تمرکز بر مهارت‌ها، ایده‌ها و منابع سبب توسعه ملی و جهانی می‌شوند. اما توسعه شهری سریع هزینه سنگینی دارد. گسترش شهرها، زمین‌هایی را می‌بلعند که می‌تواند تولید کننده غذایمان باشند. شهرها منابع آبی را تمام می‌کنند، ۷۰ درصد منابع جهانی را مصرف می‌کنند و مسبب تولید هفتاد درصد از گازهای گلخانه‌ای هستند.

ضرورت ایجاد تعادل بین شهرنشینی  سریع و مصرف بی امان منابع 

اگر رشد جهانی پایدار و برابر باشد، نیازمند به تغییر تعادل بین شهرنشینی سریع و مصرف بی امان منابع هستیم. این هدف اصلی کنفرانس شهری سازمان ملل متحد در خصوص توسعه پایدار است. موضوع اصلی این کنفرانس مطالعه رشد اقتصادی انبوه بر زیرساخت ها (به خصوص حمل‌ونقل)، مسکن، مدیریت پسماند و منابع انرژی می‌باشد.

تلاش بی‌وقفه برای پویا و پایدار نگهداشتن شهرها زمانی موفق می‌شود که روش‌های نوینی به منظور استفاده از انرژی‌های محدود ارائه شود. به منظور تحقق این موضوع، جهان دچار شش چالش خواهد شد:

اول اینکه طراحی شهرها باید عوض شود.  پایداری شهرها باید در مرکز تحولات شهری قرار گیرد، به ویژه در شهرهای ساحلی که به زودی شاهد تحولات آب و هوایی خواهند بود. شهرهای متراکم تر از زمین‌هایشان به طور کارآمدتری استفاده می‌کنند، خودروهای شخصی کم‌تری دارند و کیفیت زندگی را از طریق ایجاد فضا برای پارک‌ها و طبیعت بهبود می‌بخشند. در ضمن سیستم‌های حمل و نقل عمومی میزان تولید گازهای گلخانه ای را به شدت کاهش می‌دهند.

دوم اینکه نحوه طراحی و عملکرد ساختمان‌ها باید مورد بررسی مجدد قرار گیرد تا انرژی کم‌تری مصرف شود و یا حتی مولد انرژی گردند. ساختمان‌ها به علت مواد به کاررفته در ساختشان، نحوه گرمایش و سرمایش آنها و عملکرد لوله‌های آب و فاضلاب، مسوول سهم بزرگی از تولید دی اکسید کربن هستند. ساختمان‌ها نیازمند مهندسی انرژی و فن‌آوری ساخت هستند که می‌توان از طریق مشوق‌های مالیاتی و قوانین محکم‌تر بهبود یابند.

سوم اینکه باید عادت حمل و نقل شهروندان تغییر یابد. این یعنی عدم استفاده از خودروهای خصوص و روی آوردن به حمل و نقل عمومی: از جاده به ریل. در واقع، در صورت امکان باید ضرورت سفر کاهش یابد. سیستم‌های حمل‌ونقلی که از خودرو و یا کامیون استفاده می‌کنند سبب تصادف، آلودگی و انبوهی ترافیک مزمن خواهد شد. در ضمن، بخش حمل و نقل مسوول ایجاد ۲۳ درصد از تولید دی اکسید کربن در جهان بوده و در کشورهای درحال توسعه سریع‌ترین عامل تولید گازهای گلخانه ای است. ما باید حمل و نقل، مسکن و استفاده از زمین‌ها را یکپارچه کنیم، مشوق استفاده از حمل و نقل عمومی باشیم و خیابانهایمان را (به ویژه برای بانوان و معلولین)امن سازیم.

چهارم تغییر روند تولید، حمل و نقل و مصرف انرژی است. این شامل ایجاد سیستم‌های انرژی موثر و سرمایه‌گذاری بر منابع تجدیدپذیر است. ما می توانیم شهروندان را تشویق کنیم تا انرژی کم‌تری مصرف کنند و از شرکت‌ها بخواهیم میزان انرژی که هدر می‌رود را کاهش دهند.

پنجم اینکه ما باید مدیریت منابع آبی خود را اصلاح کنیم تا این که این منبع گرانبها در مقیاس شهری و به طور مداوم دوباره استفاده شود. این نیازمند یکپارچه سازی مولفه های مدیریت آب، اعم از کنترل آب باران، تصفیه آب و کنترل سیلاب می‌شود.

زباله‌های جامد باید مدیریت شود 

در آخر اینکه باید به دنبال راهی برای مدیریت زباله‌های جامد باشیم تا نه تنها برایمان هزینه ای نداشته باشد بلکه بتواند منبعی برای تولید انرژی شود. در بسیاری از کشورهای درحال توسعه، ۶۰ تا ۸۰ درصد مواد زائد جامد طبیعی هستند که با تخلیه آنها در فضاهایی باز سبب ایجاد مقادیر متنابهی از گاز متان می‌شود. برخی از دولت ها ۳۰ الی ۴۰ درصد منابع مالی خود را صرف مدیریت پسماند می‌کنند، اما سود بسیار کمی از آنها نصیب شهر می‌شود. با به کار گیری روش‌های ساده فن آوری و طراحی می توان ۹۰ درصد این زباله ها را به چیزی مفید مانند زیست‌گاز و یا سوخت تبدیل نمود. (زیست گاز از شکستن ریز اندامگان، میکروارگانیسم‌ها و باکتری‌ها در غیاب اکسیژن به دست می‌آید. زیست‌گاز یک منبع تجدیدپذیر انرژی محسوب می‌شود.)

این شش مرحله نیازمند تحولات جامع در رفتار شهروندان است و نیاز به آن دارد که دولت‌ها کاملا همکاری کنند، از طرح‌های مفید استفاده برند و اقدامات لازم را در دراز مدت مبذول دارند. این اقدامات بسیار سخت و چالش برانگیز است اما غیر ممکن نیست و اگر انجام گردد آینده شهرها به آنچه که شایسته است رهنمون می ‌یابد.

ترجمه: محسن راعی