به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، تغییرات آب و هوایی و افزایش سطح آب دریاها به این معنی است که بازپس‌گیری زمین دیگر گزینه‌ای پایدار برای سنگاپور نیست. در عوض، این کشور به دنبال ایجاد یک شهر زیرزمینی است. در اوایل سال جاری، سازمان توسعه شهری سنگاپور پیش‌نویس طرح جامع خود را منتشر کرد که در آن ۱۵ سال آینده چگونه خواهد بود.
تاکنون معادل ۱۰.۷ میلیون پوند در تحقیق و توسعه فناوری زیرزمینی سرمایه‌گذاری شده است. قوانین مربوط به مالکیت خانه تغییر کرده است، بنابراین مردم فقط تا زیرزمین خود مالک زمین هستند تا فضای زیر خانه‌ها را برای توسعه آزاد کنند.
مدیران شهری می‌گویند که مردم در ابتدا در زیرزمین زندگی نخواهند کرد. در عوض، شهر با انتقال انبارها، تأسیسات، حمل‌ونقل و تأسیسات صنعتی به زیرزمین و آزادسازی فضای بالای زمین برای استفاده‌های مسکونی و تجاری آغاز خواهد شد.
در حال حاضر، سنگاپور از فضاهای زیرزمینی برای حمل‌ونقل و سیستم‌های خنک‌کننده استفاده می‌کند که تا ۲۰ متری زیرزمین قرار دارند. یک سیستم فاضلاب تونلی عمیق برای انتقال فاضلاب برای ۲۰ تا ۵۰ متر برنامه‌ریزی‌شده است.
«سینگ تین فو»، مدیر موسسه مطالعات املاک و مستغلات در دانشگاه ملی سنگاپور می‌گوید: «برای فضای عمیق‌تر بیش از ۱۰۰ متر، می‌توان عملکردهای سنگین‌تری مانند انبار مهمات و تونل‌های ذخیره پتروشیمی ایجاد کرد. یکی از توسعه‌های برنامه‌ریزی‌شده بزرگ، غارهای سنگی جورونگ است که می‌تواند حدود ۱.۵ میلیون مترمکعب نفت خام و نفت را در خود جای دهد.
در فرودگاه این کشور، چانگی، یک مرکز حمل‌ونقل چهاردر یک تا سال ۲۰۲۴ میزبان سه انبار قطار و یک انبار اتوبوس خواهد بود که همگی زیرزمینی هستند. این به کشور کمک می‌کند شبکه قطار خود را تا سال ۲۰۳۰ دو برابر کند و تمام راه‌آهن‌های اضافی زیرزمینی خود را داشته باشد. حمل‌ونقل متحرک در زیر سطح به مردم کمک می‌کند تا از آب‌وهوای سنگاپور که شاهد افزایش گرما، رطوبت و بارندگی درنتیجه تغییرات آب و هوایی است، فرار کنند.
سنگاپور برای اینکه از محیط زیرسطحی خود حداکثر استفاده را ببرد، ابتدا باید بفهمد که در حال حاضر چه چیزی در آنجا وجود دارد. در حال حاضر، اداره ساختمان و ساخت‌وساز سنگاپور درحال‌توسعه یک مدل زمین‌شناسی سه‌بعدی با استفاده از اسکن لیزری است که در یک پایگاه داده مرکزی برای کمک به نقشه‌برداری و برنامه‌ریزی فضای زیرزمینی جمع‌آوری می‌شود.
پروفسور «کوین کوران»، کارشناس امنیت سایبری در دانشگاه اولستر، می‌گوید که فناوری در ایجاد امکان توسعه این نوع از اکو شهرها کلیدی خواهد بود. به‌عنوان‌مثال، کیفیت هوا به یک عامل مهم تبدیل خواهد شد که نیاز به نظارت مداوم دارد، زیرا هوای زیرزمینی به‌راحتی هوا در بالای سطح گردش نمی‌کند. کوران می‌گوید: «دستگاه‌های مجهز به حسگر در حال حاضر به نظارت بر اثرات زیست‌محیطی شهرهای سراسر جهان کمک می‌کنند و جزئیات مربوط به فاضلاب، کیفیت هوا و زباله‌ها را جمع‌آوری می‌کنند.
برای مثال، شهرهای زیرزمینی ممکن است دارای سطل‌های زباله هوشمند باشند که در صورت نیاز به تخلیه، هشدار ارسال می‌کنند، و روشنایی هوشمند که تنها زمانی روشن می‌شود که ترافیک یا عابران پیاده نزدیک آن شوند.
اگرچه ممکن است بسیاری از ادارات و تجهیزات شهری سنگاپور تا سال ۲۰۳۰ زیرزمینی باشد، اما تا زمانی که مردم در آنجا زندگی کنند کمی بیشتر طول خواهد کشید. فو می‌گوید: ساخت‌وساز عمیق زیرزمینی پرهزینه است و پیچیدگی مرتبط به دسترسی، تهویه و ایمنی از آتش‌سوزی نیز وجود دارد.
وی افزود: استفاده از فضای زیرزمینی برای کاربری‌های مسکونی و تجاری هنوز برنامه‌ریزی نشده است، اما در صورت نیاز به زمین بیشتر، امکان‌سنجی آن در آینده قابل ارزیابی است.
در سال ۲۰۰۷، مارک کالینز چن به‌عنوان وزیر گردشگری در پلی‌نزی فرانسه مشغول به کار بود که گزارش‌هایی مبنی بر اینکه جزایر اقیانوس آرام در دهه‌های آینده در معرض خطر افزایش سطح دریا قرار خواهند گرفت، منتشر کرد. او می‌گوید: «در مورد زمان وقوع این اتفاق‌نظر وجود ندارد اما قطعاً رخ خواهد داد.«
امروزه، چن مدیرعامل Oceanix است، شرکتی مستقر در هنگ‌کنگ که درحال‌توسعه مفاهیم شهرهای شناور است. او اکنون ۱۲ سال است که روی این مشکل کار می‌کند. او می‌گوید: «اگر در جزایر اقیانوس آرام هستید و بسیاری از جزایر شما در سطح دریا هستند، باید به دنبال راه‌حلی باشید.«
اوایل سال جاری، Oceanix و مرکز مهندسی اقیانوس MIT مفهومی را برای شهرهای با ۱۰۰۰۰ نفر ایجاد کردند. این برنامه به‌عنوان بخشی از برنامه شهری جدید سازمان ملل متحد، طرحی برای ایجاد راه‌هایی برای زندگی پایدارتر جمعیت رو به رشد جهان، رونمایی کرد.
به گفته چن، رقم ۱۰,۰۰۰ تخمینی است، و نحوه عملکرد شهر به این معنی است که می‌تواند میزبان تعداد کمی و یا به تعداد افراد موردنیاز باشد. این شهر از سکوهای شناور و تقریباً مثلثی شکل تشکیل خواهد شد که هرکدام حدود دو هکتار مساحت دارند و ۳۰۰ نفر در آن زندگی می‌کنند. هر پلتفرم یا «محله«، برق تجدید پذیر خود را از امواج و خورشید تولید می‌کند و می‌توان با افزودن تعداد بیشتری از این پلتفرم‌های مدولار، جمعیت را افزایش داد.
در کنار انرژی‌های تجدیدپذیر، این شهر مواد غذایی گیاهی خود را تولید می‌کند و تمام فاضلاب‌ها را تصفیه و مجدداً استفاده می‌کند. چن می‌گوید: «اگر می‌خواهید همه را با گوشت گاو و مرغ تغذیه کنید، به سطح زیادی سطح و آب شیرین نیاز دارید که ازنظر اقتصادی غیرممکن خواهد شد.«
این سکوها با سنگ‌های زیستی که ماده‌ای است که قبلاً برای ایجاد صخره‌های مصنوعی در سراسر جهان استفاده می‌شود، در بستر دریا محکم می‌شوند. یک جریان الکتریکی با ولتاژ پایین از یک قاب فولادی عبور می‌کند، که آب دریا را در اطراف آن الکترولیز می‌کند و باعث می‌شود ذرات باردار (یون‌ها) روی سطح آن جمع شوند.
چن می‌گوید اطمینان از تأثیر مثبت شهرها بر محیط‌زیست بسیار مهم است. سازمان ملل از »ردپای زیست‌محیطی» برای اندازه‌گیری تأثیر مردم برجهان طبیعی استفاده می‌کند که برحسب هکتار برای هر نفر اندازه‌گیری می‌شود.
در سطح جمعیت فعلی، سیاره ما تنها ۱.۷ هکتار سطح زمین تولیدی بیولوژیکی برای هر نفر دارد. در حال حاضر، بریتانیا ۷.۹ در هر نفر ردپای دارد، که به این معنی است که ما بیشتر ازآنچه داریم استفاده می‌کنیم.
با افزایش جمعیت جهان، ما باید ردپای فردی خود را کاهش دهیم. چن می‌گوید کهOceanix می‌تواند ردپایی به‌اندازه ۰.۵ در هر نفر داشته باشد که به کاهش فشار روی سیاره ما کمک می‌کند.
همه این‌ها ممکن است بسیار دور از ذهن به نظر برسد، اما چن معتقد است که این اتفاق خواهد افتاد و به‌زودی این شرکت قصد دارد نمونه اولیه شهر شناور را ظرف دو سال و نیم آینده در محل خود داشته باشد، اگرچه مکان آن هنوز مشخص نشده است.
آیا شهرهای جنگلی می‌توانند به کاهش آلودگی ما کمک کنند؟
به‌طور سنتی، هرچه جمعیت یک شهر بیشتر باشد، درختان کمتری وجود خواهند داشت. برای ایجاد فضا برای خانه‌ها، ادارات و سایر ساختمان‌ها، طبیعت در رتبه دوم قرار می‌گیرد.
بوئری یک شهر جنگلی را طراحی کرده است که قرار است در شمال لیوژو ایجاد شود - یک کلان‌شهر در منطقه گوانگشی در جنوب چین. به گفته بوئری، این منطقه کوهستانی به‌عنوان «شهری که در آن طبیعت زنده کاملاً با معماری درهم‌آمیخته است» انتخاب شد.
طراحی شهر به‌جای خلاص شدن از شر درختان برای ساخت خانه‌ها، فضای سبز اطراف را در خود جای‌داده است. خانه‌ها و ساختمان‌های تجاری با درختان، با باغ‌هایی در بالکن‌های هر طبقه و پشت‌بام‌هایی که جنگل‌های مینیاتوری را در خود جای‌داده‌اند، پوشیده می‌شوند.
بوئری می‌گوید: «من سال‌هاست که روی ایده جنگل‌کاری شهری کار می‌کنم. در مناطقی از کره زمین که هنوز نیاز به ساخت شهرهای جدید است، ما در حال برنامه‌ریزی شهرهای جنگلی واقعی برای حداکثر ۱۵۰۰۰۰ نفر هستیم».
شهر جنگلی لیوژو از طریق خط راه‌آهن و جاده به مرکز لیوژو متصل خواهد شد. این خانه ۳۰۰۰۰ نفر خواهد بود و شامل فضاهای تجاری و تفریحی، دو مدرسه و یک بیمارستان می‌شود. علاوه بر این، پوشش گیاهی دی‌اکسید کربن و آلاینده‌ها را جذب و همچنین اکسیژن را در جو آزاد می‌کند.
توسعه شهر جنگلی به‌خوبی در حال انجام است. بوئری می‌گوید: «طرح اصلی ما برای یک شهر جنگلی در لیوژو توسط دولت محلی تأییدشده است. در حال حاضر، دولت در حال آغاز روند فروش زمین به توسعه‌دهندگان علاقه‌مند است. بوئری می‌گوید: «مرحله فعلی هنوز برای فروش زمین ادامه دارد.
انتظار می‌رود ساخت‌وساز در سال ۲۰۲۰ آغاز شود. در همان زمان، این شرکت این مفهوم را در لیشوی، شهری در جنوب شرقی چین تکرار کرده است. این طرح جامع نیز توسط فرمانداران محلی در اینجا تائید شده است و توسعه‌دهنده در حال جمع‌آوری بودجه برای راه‌اندازی این پروژه است.
اگر شهرهای چین موفق شوند، بوئری امیدوار است که این ایده در سراسر جهان جا بیفتد. او می‌گوید: «ما درحال‌توسعه همین مفهوم در مکان‌های دیگر با شرایط آب و هوایی متفاوت، مانند مکزیک و شمال آفریقا هستیم.
که در اوایل سال جاری توسط دانشمندان ETH زوریخ انجام شد نشان داد که کاشت حداقل یک تریلیون درخت در سراسر جهان می‌تواند ۲۰۵ میلیارد تن کربن را پس از بالغ شدن درختان در خود ذخیره کند و به جبران اثرات انتشار گازهای گلخانه‌ای در جو کمک نماید.
*محسن راعی
*مشاور آینده‌پژوهی و مترجم
ارسال نظر