به گزارش پایگاه خبری کرج امروز، پروژه نِت زیرو، یک شبکه در حال رشد و همکاری محققان برجسته این دانشگاه برای ارائه مشاوره در زمینه آب‌وهوای کره زمین است. این گروه تحقیقاتی در طول ماه اخیر بودجه‌ای معادل ۲,۲ میلیون پوند(۳ میلیون دلار) از صندوق تحقیقات استراتژیک جدید دانشگاه دریافت کرده است.

تا سال ۲۰۵۰، بیش از دو سوم جمعیت جهان در شهرها زندگی خواهند کرد. امروزه شهرها ۷۸ درصد از انرژی اولیه جهان را مصرف می کنند و بیش از ۷۰ درصد از گازهای گلخانه ای جهانی را تولید می کنند. رونق مداوم شهرنشینی فرصتی برای درس گرفتن از اشتباهات گذشته در برنامه ریزی شهری و کاهش این ارقام فراهم می کند. شهرهای نوظهور را می توان به گونه ای ساخت که نسبت به شهرهای امروزی انعطاف پذیرتر و پایدارتر باشند.

تعادل بین گازهای گلخانه ای تولید شده و حذف شده از اتمسفر، تعادل ظریفی است. در حال حاضر، این اهداف متضاد در تعادل نیستند. انتشار گازهای مضر صفر زمانی اتفاق می افتد که مقدار گازهای گلخانه ای که به اتمسفر اضافه می کنیم دیگر از مقدار حذف شده بیشتر نباشد. این اگر چه ممکن است برای اکثر مناطق شهری دور از دسترس به نظر برسد، اما همچنان هدفی است که ارزش آن را دارد. جوامعی در سراسر جهان که «انتشار نزدیک به صفر» تلقی می‌شوند، با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و جذب مجدد انتشار گازهای گلخانه‌ای باقی‌مانده از جو، اقیانوس‌ها و جنگل‌ها و غیره، تا حد امکان به هم نزدیک می‌شوند.

امکانات به شهرهای نوظهور نیز محدود نمی شود. خوشبختانه برای شهرهای مستقر، استراتژی های زیادی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای وجود دارد. از برق‌رسانی پاک، راه‌حل‌های بازیافتی و چرخه ای گرفته تا برنامه‌ریزی و طراحی شهری، امکانات زیادی برای تسریع کربن‌زدایی شهری وجود دارد. یکی از راه حل های مورد اشاره برای کربن زدایی شهری، شهرهای ۱۵ دقیقه ای است. شهرهای پانزده دقیقه‌ای یک رویکرد انسان محور برای برنامه ریزی فضای شهری برای دستیابی به شهرهای کارآمد است.

این مدل شهری این گونه طراحی شده است که تمام نیازهای روزانه شهروندان باید در یک پیاده‌روی کوتاه یا دوچرخه‌سواری از خانه‌هایشان باشد. کاربری مختلط زمین همراه با شبکه ای قوی از خطوط دوچرخه و حمل و نقل عمومی قوی، زمان حمل و نقل و در نتیجه انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهد. این استراتژی زندگی و خدمات شهری را غیرمتمرکز و زندگی بیشتری را به مناطق محلی در سراسر شهر تزریق می کند. آخرین گزارش IPCC اهمیت برنامه‌ریزی فضای یکپارچه را برجسته می کند و بیان داشته که شهرهای ۱۵ دقیقه ای می‌توانند به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای شهری تا حدود ۲۵ درصد کمک کنند.

کلان شهرها به طور مداوم در حال ایجاد راه های منحصر به فرد برای رسیدن به این هدف هستند. برای مثال، شهردار آن هیدالگو از این ایده در پاریس بهره برده است. به منظور افزایش ترکیب شهری، یک آژانس نیمه دولتی با هدف خرید ویترین های متروکه به منظور اجاره کمتر از نرخ بازار به مشاغل محلی و خلاقانی که در غیر این صورت قادر به خرید آن نبودند، تأسیس شد. ابتکاراتی مانند این، اثرات منفی افزایش نرخ ملک را مهار می کند و سطح زمین ساختمان ها را فعال و جذاب نگه می دارد.

سائوپائولو رویکردی مدرن برای جان بخشیدن به خیابان های خود دارد. با ارائه وای فای رایگان در مکان‌های عمومی ، این شهر امیدوار است کار از راه دور را تشویق کند و انتشار گازهای گلخانه‌ای تولید شده توسط مسافران را کاهش دهد. این پروژه تضمین می کند که شهر سائوپائولو از نظر فیزیکی و دیجیتالی به هم متصل است.

میلان از شهرسازی تاکتیکی برای تغییر سریع و ارزان خیابان‌هایش به منظور تخصیص مجدد فضا از ماشین‌ها به مردم، دوچرخه‌ها و طبیعت استفاده می‌کند. زیرساخت های موقت در درجه اول از رنگ و سازه های چوبی سبک ساخته شده است. این تحولات ارزان و مقیاس‌پذیر که به راحتی در هر شهری بازسازی می‌شوند، نشان می‌دهند که فضای عمومی با ابتکار درست چقدر می‌تواند تاثیرگذار باشد.

کمربند جنگلی مادرید از طریق یک حلقه جنگلی سبز به طول ۷۵ کیلومتر در اطراف شهر، جمعیت شهر را با طبیعت مرتبط می کند. این به رفع برخی از اثرات منفی پراکندگی شهری، مانند جزایر گرمایی، کیفیت پایین هوا، و از دست دادن تنوع زیستی کمک می کند. مارتینز ویدال از دپارتمان توسعه شهری شورای شهر مادرید توضیح داد: «این حلقه، پارک‌های بزرگ موجود را با جنگل‌های جدید و مناطق سبز بومی، که در مجموع حدود ۲۳۰۰ هکتار را پوشش می‌دهد، متصل می‌کند.» Medellin اصول مشابهی را برای افزایش فضای سبز اجرا کرده است. آنها در حال حاضر ۳۰ دالان سبز دارند که محله های مختلف شهر را به هم متصل می کنند.

همه این تغییرات در شهر به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک می کند. برای برداشتن گامی فراتر، باید در همه سطوح اقدام کرد. شهرهایی که انتشار نزدیک به صفر را رقم می زنند، مشارکت ذینفعان را به عنوان یک عنصر حیاتی در موفقیت خود ذکر می کنند. این سهامداران از بخش دولتی و خصوصی هستند. مدارس، مشاغل، خانه‌ها، خدمات عمومی و غیره بازیگران کلیدی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند، اما چگونه می‌توان آنها را برای ایجاد تغییرات در برنامه‌های روزمره خود برانگیخت؟

خود شهر باید اهداف واقع بینانه را تعیین کند و آنها را در یک برنامه عملیاتی با هدف حفظ ذینفعان درگیر کند. وقتی هدفی در دسترس باشد، ذینفعان بیشتر به سمت آن تلاش می کنند. این داده ها را می توان با استفاده از راه حل های شهر هوشمند برای برنامه ریزی، اجرا و نظارت بر انتشار گازهای گلخانه ای در بخش هایی مانند حمل و نقل، انرژی و مدیریت زباله جمع آوری کرد. در مقیاس فردی، خانه‌های هوشمند نیز همه را تشویق می‌کنند تا در این فرآیند شرکت کنند و نتایج خود را به اشتراک بگذارند.

چین مسیری را برای رسیدن به اوج کاهش کربن در سال ۲۰۳۰ به عنوان یک هدف ملی ترسیم کرده است. برای ایجاد محیطی مناسب جهت افزایش مشارکت‌های ذینفعان، دولت‌های محلی نقش مهمی را ایفا می‌کنند و آن را بی‌اهمیت نمی‌دانند. در سراسر شهر، ۴۰ درصد از کل مساحت ساخته شده را فضای سبز تشکیل می‌دهد. هر نفر از ۱۵ متر مربع فضای سبز برخوردار است. روش‌های چنگدو را می‌توان با انواع مختلف جوامع تطبیق داد و بنابراین الهام‌بخش شهرهای جهان است.

ترجمه: محسن راعی