به گزارش پایگاه خبری کرج امروز: شهرها بزرگ‌ترین مصرف‌کنندگان انرژی هستند و به‌طور گسترده مسئول سهم قابل‌توجهی از انتشار کربن نیز می‌باشند. در سال ۲۰۱۳، مناطق شهری جهان حدود ۶۴ درصد از مصرف انرژی اولیه جهانی را به خود اختصاص دادند و ۷۰ درصد از انتشار دی‌اکسید کربن سیاره را نیز تولید کردند. این سهم با رشد شهرها و گسترش فعالیت‌های اقتصادی شهری افزایش خواهد یافت.
ازآنجایی‌که جهان به دنبال استفاده کارآمدتر از منابع انرژی خود، افزایش امنیت انرژی و دستیابی به اهداف آب و هوایی جهانی است، ضروری است که شهرها نقشی پیشرو در انتقال انرژی داشته باشند.
خوشبختانه، طیف گسترده‌ای از راه‌حل‌ها برای کاهش ردپای کربن و بهبود بهره‌وری انرژی در مناطق شهری وجود دارد. به‌عنوان‌مثال، بر اساس تجزیه‌وتحلیل IEA ارائه‌شده در بخش ویژه سیستم‌های انرژی شهری در چشم‌اندازهای فناوری انرژی ۲۰۱ (ETP ۲۰۱۶)، تکامل تدریجی سیستم‌های حمل‌ونقل شهری برای تشویق پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و حمل‌ونقل عمومی می‌تواند تا سال ۲۰۵۰ باعث صرفه‌جویی ۲۱ تریلیون دلاری شود، درحالی‌که درعین‌حال کاهش قابل‌توجهی در انتشار گازهای گلخانه‌ای ایجاد خواهد کرد. اما هر چه اقدامات بیشتر به تأخیر بیفتد، احتمال اینکه انتخاب‌های ناکارآمد برای دهه‌های آینده انجام شود، بیشتر خواهد شد. این تمرکز بر سیستم‌های انرژی شهری در ETP ۲۰۱۶ ابزارها و تحلیل‌های لازم را برای تعیین اهداف واقعی برای تشویق اقدام فوری به سیاست‌گذاران در هر دو سطح ملی و محلی ارائه می‌کند.
سیاست در سطح ملی باید استقرار فن‌آوری‌های انرژی پاک را تشویق کند و شامل اهداف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، مکانیسم‌های قیمت‌گذاری کربن و سرمایه‌گذاری در تحقیق و توسعه انرژی باشد.
اما این اهداف باید با اقدام در سطح محلی تکمیل شوند. برای دستیابی به اهداف انرژی تجدید پذیر، شهرها می‌توانند نقشه‌های خورشیدی دقیقی ارائه دهند که اطلاعات ارزشمندی در مورد بازده انرژی مورد انتظار و هزینه‌های نصب برای ساختمان‌ها و خانه‌ها در محله‌های مختلف ارائه می‌کند. در خصوص حمل‌ونقل و انتشار سوخت‌های فسیلی، شهرها همچنین می‌توانند در توسعه بلندمدت زیرساخت‌های
پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری سرمایه‌گذاری کنند. برای بهره‌وری انرژی، شهرها می‌توانند نقش پیشرو در پذیرش، نظارت و اجرای قوانین انرژی ساختمان برای ساخت‌وسازهای جدید داشته باشند.
عناصر کلیدی سیستم‌های انرژی شهری پایدار شامل حمل‌ونقل سریع، خنک‌کننده منطقه و ساختمان‌های باراندمان بالا است.
شهرهایی هستند که در حال حاضر اقدامات جدی در این خصوص انجام داده‌اند. برخی از شهرهای کوچک در ایالات‌متحده در حال حاضر به‌طور کامل از انرژی تجدید پذیر استفاده می‌کنند، از جمله «آسپن»، «کلرادو»، و «برلینگتون»، «ورمونت». شهرهای بزرگ‌تری هم اهداف بلندپایه‌ای تعیین کرده‌اند: «کپنهاگ»، دانمارک، قصد دارد تا سال ۲۰۲۵ میزان تولید کربن خود را صفر کند. شهر «سن دیگو» نیز قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ بهره‌گیری از انرژی‌های تجدید پذیر را به ۱۰۰ درصد برساند.
حتی برخی از بزرگ‌ترین شهرهای جهان شاهد نتایج دلگرم‌کننده‌ای بوده‌اند. «یوکوهاما» دومین شهر بزرگ ژاپن با ۳.۷ میلیون نفر جمعیت است و با شهرنشینی سریع گرفتار افزایش مصرف انرژی، ایجاد ترافیک و افزایش آلودگی هوا و انتشار گازهای گلخانه‌ای شده است. در سال ۲۰۱۰، یوکوهاما تصمیم گرفت با این موضوع مقابله کند و مدیریت انرژی خود را بهبود بخشد. پروژه شهر هوشمند یوکوهاما به‌صورت آزمایشی به مدت پنج‌ساله در سه منطقه آغاز شد. این پروژه از شبکه‌های هوشمند برای مدیریت نیازهای انرژی خانوارها، ساختمان‌ها و جوامع محلی بهره می‌برد. این شهر ۳۷ مگاوات پنل‌های خورشیدی را در ۲۶۵ مکان در سراسر شهر نصب کرد (این تعداد برای تأمین انرژی بیش از ۹۰۰۰ خانوار ژاپنی کافی است) و بیش از دو هزار وسیله نقلیه الکتریکی را در جاده‌ها قرار داد. یوکوهاما همچنین موفقیت زیادی در استفاده از مشوق‌ها برای محدود کردن مصرف برق داشته است.
شهرها به‌طور طبیعی نقشی مناسب برای ایجاد این نوع تغییرات دارند. تراکم سرمایه انسانی، اقتصادی و فکری در شهرهای جهان می‌تواند نیروی محرکه‌ای برای تسریع توسعه و استقرار انرژی‌های پاک باشد. ازآنجایی‌که شهرهای بیشتری از این فرصت استفاده می‌کنند تا به‌عنوان قطب‌های نوآوری و بسترهای آزمایشی برای فناوری انرژی شهری پایدار عمل کنند، کل جهان به ارائه انرژی ایمن، پایدار و مقرون‌به‌صرفه برای همه نزدیک‌تر خواهد شد.
*محسن راعی
*مشاور آینده پژوهی و مترجم
ارسال نظر